Zondag 13 april liep ik in Rotterdam mijn tweede marathon. Tweeënveertig kilometer door mijn eigen stad, met een miljoen juichende mensen langs de kant. Het was prachtig. Ik houd van de loopsport. Lopen kan altijd en overal, hardlopers zijn (over het algemeen) leuke mensen, loopevenementen zijn feestjes en ik word niet alleen fit, maar ook blij van hardlopen.
Na maandenlang beste vrienden te zijn geweest met mijn trainingsschema, zag ik nogal op tegen het zwarte gat na de marathon. Daarom nam ik me voor om na vijf jaar op eigen houtje rennen eindelijk eens lid te worden van een atletiekvereniging. Ik wil meer afwisseling, sterker en sneller worden en kan daarbij wel een stok achter de deur en af en toe een welgemikte schop onder mijn kont gebruiken.
De woensdag na de marathon is de spierpijn wat minder en ik besluit daad bij het woord te voegen. Startpunt is PAC – de grootste atletiekvereniging van Rotterdam – waar mijn hardloopmaatje en ik in de aanloop naar de marathon al een paar keer met de lange duurlopen hebben meegedaan. In de kantine vertelt een vriendelijke dame ons onder het genot van een kopje thee wat meer over het lidmaatschap.
In al mijn onwetendheid dacht ik lid te worden en dan op avonden waarop het mij uitkomt bij een training aan te kunnen sluiten. Helaas werkt het zo niet. Er zijn alleen vaste trainingsgroepen op dinsdag- en donderdagavond. Maar de donderdag is al twintig jaar aan mijn vaste dansavond, en mijn hardloopvriend kan juist op dinsdag niet, want dan voetbalt zijn zoon. Enigszins beteuterd verlaten we de kantine weer.
Er is vast een andere atletiekvereniging met meer flexibiliteit, dus ik vervolg mijn zoektocht. Maar die blijft zonder succes. Bij andere verenigingen in de regio werkt het net als bij PAC en ik vind een aantal loopgroepen, maar die zijn vaak gericht op beginners of ze zijn net zo weinig flexibel als de verenigingen.
Een jaar contributie betalen om elke dinsdagavond om 19.00 uur met hetzelfde groepje mensen een rondje te lopen, is niet mijn idee van hardlopen. Ben ik nu zo veeleisend? Ik ben blijkbaar niet de enige, want van de 4 miljoen hardlopers zijn er slechts 150.000 lid van een atletiekvereniging. Lopers en verenigingen leven in verschillende werelden. “Wie traditioneel blijft denken, gaat eraan”, kopte het AD onlangs over de toestand van de sportbonden. Dat geldt ook voor de KNAU.
Ondertussen stroomt mijn agenda vol met allerlei leuke trainingen. Sportmerken, hardloopwinkels, bloggers, Facebook-groepen: iedereen lijkt tegenwoordig iets sportiefs te organiseren. Ik schrijf me in voor een trailrunning clinic van Bever en een urban bootcamp van Daka Sport (beide volgens het principe: betaal een tientje inschrijfgeld en krijg een cadeaubon van een tientje), ik mag meetrainen met de meiden van Girls Love 2 Run (later meer hierover), koop een strippenkaart bij The Bootcamp Club, New Balance organiseert de komende weken op vrijdagochtend Early Runnovation Runs en de Rotterdam Running Crew komt er ook weer aan.
Voor dat zwarte gat ben ik niet bang meer. Ik vermaak me wel de komende maanden. Ook zonder atletiekvereniging.
Eva @ Rotterdam 
Hallo Eva,
Of weer keer meetrainen met De Hardloopdames?! 😉
Zijn nu met super leuke dames groep die graag aan snelheid & kracht willen trainen.
Groetjes,
Ilona
Goed idee Ilona! Ik ga proberen weer een keer mee te doen! 🙂
Bij Rotterdam Atletiek kan je op maandag, dinsdag, donderdag en zaterdag trainen en flexibel wisselen van loopgroep. De trainingen worden gegeven door vrijwilligers. Het verlangen om te trainen met een loopgroep wanneer het alleen jou uitkomt en dat zij er op aan moeten passen is geen redelijk uitvoerbare wens. Je kunt van deze trainers niet verwachten dat ze a la minuut voor je klaar staan wanneer jij het wilt. Zij hebben ook een agenda. Overigens, zijn er überhaupt voorbeelden van sportverenigingen waar jouw wens tot uitvoering is gekomen? (voetbal, tennis, korfbal, basketbal?)
Ik snap dat het een lastig uitvoerbare wens is. Voorbeelden in andere sporten zijn er bij mijn weten (nog) niet, maar ik ben ervan overtuigd dat we toe moeten naar andere vormen van ‘lidmaatschap’ dan de huidige traditionele verenigingen, want die zijn niet meer eeuwig houdbaar.
Die overtuiging deel ik niet helemaal. Bij sommige loopgroepen kan je een strippenkaart kopen en kan je gewoon meedoen met de trainingen. Niks abonnement. Naar mijn weten lopen de ledenaantallen van verenigingen niet schrikbarend terug en is er geen noodzaak om de service naar de leden te vergroten, als ze dit al zouden kunnen. De grootste bedreiging voor de verenigingen zijn de teruglopende financiën. Overheid die kostprijsdekkende huren verlangt en terugtrekkende sponsors.
Ben het met je eens dat het heel fijn zou zijn als je bij een atletiekvereniging kan komen trainen wanneer het je uitkomt. Maar je vergeet dat de meeste atletiekverenigingen op vrijwilligers draaien.
Je geeft zelf aan dat je een ‘vaste’ en dus geen flexibele dansavond hebt. Bij zo’n (commerciële) sportaanbieder kun je vaak ook niet 24/7 terecht voor een Walsje of Rumba;-)
De meeste hardlopers hebben geen behoefte aan een atletiekvereniging of loopgroep. Dat is ergens ook wel logisch omdat het geen teamsport is. Trainen (op vaste tijden) onder leiding van professionele trainers heeft mij als hardloper verder gebracht. Looptechniek is verbeterd, snellere tijden et cetera. Los van die trainingen is er uiteraard nog genoeg ruimte om alleen en/of met andere loopmaatjes te rennen. Want dat blijft het mooie van hardlopen.
Hoi Timo,
Dankjewel voor je reactie! Terechte opmerkingen dat verenigingen vaak op vrijwilligers draaien. Ik weet uit ervaring dat dat een uitdaging is. Misschien is de conclusie ook wel dat mijn wensen simpelweg niet passen bij een vereniging. Ik vind het alleen jammer dat de verenigingen op die manier wellicht te weinig kunnen profiteren van de populariteit van de loopsport. Ik zou graag een manier verzinnen waarop die twee werelden dichterbij elkaar komen, maar weet het ultieme antwoord ook niet. Helaas. Ondertussen blijf ik gewoon lekker lopen. 🙂
Allereerst gefeliciteerd met je tweede marathon; ook leuk dat je in de pen bent gedoken. Het stukje daagt mij ook uit om te reageren.
Uiteindelijk kan je de vraag stellen wat de reden is dat mensen graag sporten in verenigingsverband. Een van de sterke punten van een vereninging is de continuiteit. Toch erg mooi om te zien dat je daar elke week welkom bent en dat je samen met je sportieve loopvrienden werkt naar een nieuwe uitdaging en elkaar daarin steunt. Daar kan een kortdurende beverclinic (commercieel) toch nog niet helemaal tegenop. Er zijn ook vereningen die ook initiatieven opzetten; en denk alleen al aan de start-to-run opzet die al geruime tijd succesvol is.
Kijk wat de vereniging jou kunt bieden (en hopelijk doe je ook iets terug; al je de vereniging sterker wilt maken).
Verenigingen zullen mee moeten gaan met de tijd dat klopt; het is alleen de vraag welke acties daarin het belangrijkste zijn. Een vrijdagochtend run wordt informeel door de leden van mijn clubje ook weleens opgezet. Net als een duintraining; avondje bbq-en etcetera. Maar de vaste uitgangspunten; de maandag, donderdag en zaterdagtraining zorgen voor de continiuteit.
Waar jij naar op zoek bent is een vereniging die dagelijks een activiteit heeft. Het is alleen de vraag of die activiteit dan voldoende op je wensen/schema aansluit. Want misschien heb je gisteren al je harde intervaltraining gedaan en kan je vandaag beter wat rustiger aan doen? Een goede trainer houdt daar met de trainingsideling (en dus vaste dagen) enigzins rekening mee.
Leuk dat je de discussie op gang trekt over de rol van verenigingen; de knvb heeft daar ook een leuk filmpje van. https://www.youtube.com/watch?v=Umomu_aDQ4w
Dankjewel! Leerzame reactie. 🙂 Misschien vraag ik inderdaad wel veel te veel flexibiliteit van een vereniging. Tikje naïef ook. Ik ken het filmpje van de KNVB, erg mooi gedaan.
Ik hoop – wellicht tegen beter weten in – dat we de hardlopers en verenigingen toch ergens wat dichter bij elkaar kunnen brengen. Daarvoor zullen de individuele eigenwijze lopers zoals ikzelf wat moeten toeleggen op flexibiliteit en de verenigingen zullen misschien wat vaste patronen en principes los moeten laten. Als dat lukt, wordt iedereen er uiteindelijk beter van!
Nogmaals dank!
Veel herkenbare reacties. En juist het feit dat verschillende mensen hun eigen wensen en verwachtingen ten aanzien van een vereniging hebben, maakt deze discussie wellicht lastiger. Toch is een hybride model goed mogelijk. Via Twitter heb je al gezien dat er verenigingen zijn die deze flexibiliteit bieden, in combinatie met (indien gewenst) de structuur (bijv ARGO Atletiek uit Doetinchem).
Vanzelfsprekend is een uitgekiend individueel loopprogramma en opbouw (naar bijv. een marathon) niet mogelijk in combinatie met flexibiliteit, maar dat zoeken velen ook niet. Gezellig samen lopen wanneer het jou uitkomt kan wel, maar dat is dan ook het doel. Bij ARGO zien we dat de ‘vaste’ lopers toch wel komen en daarom staat er een trainer voor. De flexibele schil is ook redelijk constant, waardoor het aantal lopers in een groep ook binnen bandbreedtes blijven.
De wereld verandert en daarmee ook de verwachtingen. Dit vraag om nieuwe lidmaatschap modellen. In Doetinchem hebben we hierover in een brainstorm gehad en zijn tot de conclusie gekomen dat dit zelfs over verenigingen heen moet. Bijv. een combinatie van hardlopen, tennis of binnensporten in de winter als badminton en zwemmen. Grote uitdaging hierbij is of de bonden met hun bondsbijdrage hierin willen meedenken, anders kunnen dit type ideeën nooit een vervolg krijgen.
[…] ik geen seconde over na te denken. Het kwam bovendien op een perfect moment in mijn missie om het zwarte gat na de marathon te vermijden. De avond zelf was véél meer dan die simpele […]
[…] bij The Bootcamp Club doet wonderen voor je explosiviteit en snelheid en het hielp me om het zwarte gat na de marathon te overwinnen. En wie had kunnen denken dat ik nog eens in de Glamour zou staan (ja, goed […]