Imagine no possessions, I wonder if you can. No need for greed or hunger. A brotherhood of man.

Morgen ben ik terug in Nederland. Terug in de dagelijkse routine van werken, sporten en praten over voetbal. Af en toe zal ik wegdromen bij foto’s van mooie stranden, steden vol motorbikes en kleine dorpjes met bamboehutten, maar vaker nog zal ik terugdenken aan de verhalen van de mensen in Zuid-Oost Azië.

Ik ontmoette mensen die jarenlang gevangen waren in eigen land en familie verloren aan bommen of ander geweld, kinderen die nooit een school van binnen zullen zien en gezinnen die zich elke dag weer moeten afvragen of er voldoende rijst is om van te leven. Die ontmoetingen zijn een levensles die niet op de foto staat.

Eén van de mooiste ontmoetingen was met Tong, een Vietnamees meisje gekleed in traditionele Hmong kleding, die hoort bij haar bergvolk in Noord-Vietnam. Tong zou ons twee dagen meenemen op een trekking door de bergen en rijstvelden.

Tong  doet me een beetje aan mijn zusje denken. Ze is slim, eigenwijs en draait haar hand niet om voor een groep eigenwijze backpackers.  In vergelijking met de Vietnamezen die ik eerder heb gesproken, is haar Engels uitstekend. Bovendien heeft ze een prima gevoel voor humor. Als ze ons bij het eten hete chilisaus serveert, zegt ze met een grote glimlach “Taste it, very sweet”.

Tong is net 16 geworden en op nieuwjaarsdag is ze getrouwd. Ze leerde haar man zes weken voor het huwelijk kennen. De bruiloft duurde een week, er kwamen mensen uit alle omliggende dorpen en ze mochten het grootste varken van het dorp slachten.

Op haar plastic slippers loopt Tong de hele dag in een rap tempo voor ons uit. Wij volgen en doen ons best om niet uit te glijden over de modderige paadjes. Midden in een bergdorpje stopt ze en zegt dat dit het dorp is waar ze woont. “Do you want to see my house?” Uiteraard willen we dat.

Het huis van Tong is niet meer dan vier houten muren (zonder ramen) en een dak. Het is kleiner dan mijn flatje, waarover ik altijd zeg dat het klein is, maar groot genoeg voor mij. In Tong’s huis wonen negen mensen. Er is één bed, er zijn pannen om in te koken en kommetjes om uit te eten. Meer bezittingen zie ik niet. Tong’s moeder zit op een houten krukje met een baby op haar rug. Ze biedt ons rijstwijn aan. De stilte onthult dat iedereen onder de indruk is.

Daar staan we dan. Acht backpackers met een rugzak vol spullen omdat we twee dagen door de bergen lopen. Een rugzak die misschien wel meer bezittingen bevat dan Tong en haar familie in hun hele leven zullen hebben. Het is onwerkelijk en ongemakkelijk.

Het verhaal van Tong maakt minstens zoveel indruk als het natuurschoon van Noord-Vietnam. Van de rijstvelden heb ik tientallen foto’s, maar het besef dat wij zo vaak waarde hechten aan dingen die voor deze mensen niet eens bestaan, zit alleen in mijn hoofd. Aan het eind van de trip vraag ik haar: “Tong, are you happy?”. Haar blik verraadt dat ze me een hele maffe toerist vindt en lachend zegt ze: “Yes. Very happy.”.