Dit weekend begint het schaatsseizoen, waar anders dan in Thialf. De koude regenachtige zondagen van de sportliefhebber zijn de komende maanden weer gevuld. Het secondespel van de rondetijden kan beginnen. Ik volg het schaatsen meestal languit op de bank, met een dekentje en een kop thee. Schaatsen is immers geen puntje van je stoel-sport.

De schaatssport is synoniem aan Hollandse gezelligheid. Het zijn jongens en meisjes in gestroomlijnde pakken die rondjes schaatsen terwijl de uitgedoste menigte in het stadion polonaise loopt op de muziek van het dweilorkest.
Duizenden oranje Unox mutsen drinken kopjes warme chocomelk met slagroom en juichen voor iedereen die over de streep komt.

De hoofdrolspelers in het schaatstheater zijn perfect gecast. Schaatsers zijn liefst doodnormale nuchtere Hollandse jongens en meisjes. Ze vallen niet op en doen geen rare dingen. Ze hebben simpele namen als Jaap, Ids, Bob, Mark en Simon en het zijn allemaal vriendjes van elkaar. En wij zijn fan van elke landgenoot in een schaatspak. Schaatsen is de enige sport waar je met gemak vier verschillende namen op je spandoek kunt zetten.

Het boegbeeld van het Nederlandse schaatsen is Sven Kramer. Een vriendelijke gezonde Friese jongen met nota bene een hockeymeisje als vriendinnetje. Hollandser wordt het niet. Sven Kramer is de lieveling van de Boer Zoekt Vrouw-kijker, de ideale schoonzoon van de Libelle-lezeres en de droom van elke sponsor.

Schaatsen is gezellige topsport. Een contradictio in terminis als je het mij vraagt. Topsport hoort niet gezellig te zijn. Sport vraagt om strijd, passie, verdriet en frustratie. De schaatssport heeft daarvan veel te weinig. Het heeft meer bloed, meer zweet en meer tranen nodig. Ik wil fanatieke supporters, enfants terribles en protesterende coaches zien in Thialf. Ik smacht naar getergde schaatsrivalen en bij voorkeur wat Duitsers die af en toe vals spelen. Dan pas wordt het echte topsport.
Laten we beginnen met dat boegbeeld. Ik wil Sven zonder Naomi, maar met een Balotelli kapsel. Sven die zijn tegenstanders angst inboezemt door met een snelle sportwagen voor de deur van Thialf te parkeren. Sven die nooit voorrang verleent bij een baanwissel. En journalisten die de boel aanwakkeren met foute metaforen: Kramer op glad ijs met uitspraken over “te oude Smeets” of Reed Sven scheve schaats met Annette?.

Okee, ik draaf door. Maar mag er alsjeblieft een beetje meer pit in de schaatssport? Iets meer scherpe randjes, spanning en strijd? Dan ga ik met mijn kopje thee op het puntje van mijn stoel zitten.