Mijn opa had er vroeger een eigen stoel, ik kom er al van kinds af aan, vind er moeiteloos de weg, weet waar mijn vrienden zitten en waar de rij voor de patat het kortst is. Ik ben er boos geweest, verdrietig, gefrustreerd, maar ook heel erg blij en trots. Het is de enige plek waar ik het niet erg vind om in de regen te zitten. Om het een tweede thuis te noemen is misschien wat sentimenteel, maar een hele speciale plek is het zeker.

Ajacieden hielden van hun Meer en PSV’ers zweren bij de gemoedelijkheid in het Philips Stadion. Maar iedereen is het erover eens dat de Kuip het meest sfeervolle stadion van Nederland is. Voor Feyenoord supporters is het een heiligdom, een 75 jaar oude tempel, een icoon van de club waar ze zo van houden.

Het klinkt voor een buitenstaander misschien wat vreemd, houden van een gebouw van staal, maar het kan echt. De lichten al vanuit de stad zien branden, de Kuip die opdoemt achter het Varkenoord viaduct, je weg vinden naar het vak terwijl het gezang van de supporters aanzwelt, de deinende tribunes bij het gejuich na een goal. Het zijn stuk voor stuk magische momenten. Ook al heb je ze al honderden keren beleefd.

De Kuip – of eigenlijk moet ik Stadion Feijenoord zeggen, maar dat klinkt zo officieel – is oud. Het stadion schijnt niet meer te voldoen aan de eisen die gesteld worden aan een modern stadion. Ook kunnen er ‘maar’ iets meer dan 50.000 toeschouwers in en dat schijnen FIFA, UEFA en KNVB niet genoeg te vinden.

Als de Kuip te oud is, bouwtechnisch of commercieel, dan moet er een nieuw stadion komen. Hoe zwaar het afscheid ook zal zijn. We zullen rouwen, ons verlies nemen en langzaam wennen aan dat nieuwe moderne grote stadion, waar we onze club net zo hartstochtelijk zullen aanmoedigen. Want wat moet, dat moet.

Maar om eerlijk te zijn, weet ik niet helemaal zeker of het wel echt moet, dat nieuwe stadion. Al die nieuwbouwplannen, UEFA-eisen en metaalmoeheidtheorieën blijven in nevelen gehuld. En langzaam bekruipt mij het onprettige gevoel dat de mensen die het voor het zeggen hebben mij vooral niet wijzer willen maken.

Op de website van mijn club werd begin deze maand een groepje voorstanders van renovatie met de grond gelijk gemaakt door de stadiondirecteur. Jan van Merwijk zet de initiatiefnemers van Reddekuip weg als sentimentele voetbalsupporters zonder kennis van zaken. Ook in zijn presentatie van de plannen aan de Gemeenteraad, duldt Van Merwijk geen tegenspraak. Een uitnodiging van televisieprogramma Nieuwsuur om te vertellen over de plannen voor het nieuwe stadion slaat hij af.

Ik weiger zomaar te accepteren dat de Kuip verdwijnt. De Kuip is van alle mensen die van haar houden. Behandel die mensen niet als kleine kinderen die zonder tegensputteren moeten geloven in de noodzaak van een nieuw stadion. Laat zien waar die metaalmoeheid zit. Onder mijn vak? Onder dat van mijn vrienden? Vertel wat er op het lijstje eisen van de voetbalbonden staat. Meer stoeltjes? Waarom kan dat niet in mijn stadion? Leg het me uit en ik beloof dat ik zonder morren een kaartje zal kopen om mijn club te zien in een nieuw foeilelijk hypermodern stadion. Zelfs als er een dak op zit.

Bron afbeeldingen: Gemeentearchief Rotterdam; www.hetnieuwestadion.nl.