Afgelopen zondag kreeg ik op de open dag van Feyenoord een grote poster met daarop 27 fotootjes. Van elk van de selectiespelers voor het seizoen 2012/2013 een portret. Ik rolde thuis mijn poster uit en zag 27 gewone jonge mannen in een Feyenoord shirt. Er stonden geen sterspelers of helden op, slechts willekeurige voetballers die voor mijn club mogen spelen.

Vroeger had ik echte helden op het veld. Obiku, Kiprich, Van Bronckhorst, Bosvelt, mannen voor wie je naar het stadion kwam. Supporter zijn van Feyenoord was in die tijd ook een stukje opvoeding. Als je als kind Bennie Wijnstekers zag spelen, snapte je dat het leven niet draait om mooie praatjes. Niet dromen, maar doen, was het devies.

Dat motto is voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn club. Wij Feyenoorders lullen niet, we poetsen. Maar dit basisprincipe lijkt de laatste tijd niet meer zo serieus te worden genomen. Volgens mij gaat het al mis bij de grootse entree van nieuwe spelers per helikopter. De meeste jongens komen daarna niet meer met beide voeten op de grond.

Een groot deel van de Feyenoord selectie zweeft rond in een Spaanstalig dromenland. Ze fantaseren – soms zelfs openlijk – over heldendaden in een uitverkocht Camp Nou. Cabral droomt ervan Messi te zijn en Clasie doet alsof hij Xavi is. En sinds we in Rotterdam ‘De Noorse Iniesta’ contracteerden, is Singh in de fantasiewereld van onze jongens de nummer 8 van Barcelona.

Nieuwe aanwinst Lex Immers zoekt het iets dichter bij huis. Zijn dromenland is de tattooshop in het Haagse Laakkwartier. Lex heeft al een ooievaar op zijn rug, maar hij weet nu al dat daar aan het eind van het seizoen een kampioensschaal bij komt. Een ooievaar met een schaal bitterballen op de bleke rug van een Haagse nummer 10. Ik vind het eerder een nachtmerrie.

Ik wil bij Feyenoord geen dromende wannabe wereldsterren zien. Ik wil de hard werkende helden terug die horen bij mijn club. Ik wil Jordy en Jerson zien zwoegen, in plaats ze te zien verdwalen in onrealistische jongensdromen over kampioensschalen en gouden schoenen. Heeft iemand Kiprich ooit horen zeggen dat hij net zo goed is als Romário? József snapte dat Feyenoord geen woorden, maar daden is.

Het is hoog tijd dat er nieuwe helden opstaan. Niet in dromenland, maar gewoon in Rotterdam-Zuid. De kinderen die straks met hun vader naar Clasie en co komen kijken, hebben ook recht op dat stukje opvoeding. Niet dromen, maar doen. Als ik aan het eind van het seizoen nog eens naar mijn poster kijk, wil ik minstens drie echte helden zien.

Foto: ANP