Gisteravond voor het slapen las ik een stukje in Kamp Cruijff van Sjoerd Mossou. Ideaal, zo’n verzameling korte verhalen, want na één of twee stukjes gaat bij mij tegenwoordig het licht wel uit. Dat krijg je met een baby. Ik was aanbeland bij een column van 26 oktober 2010. Bij het zien van die datum had ik misschien snel moeten doorbladeren, maar dat deed ik niet.

Mossou beschrijft in die column een gitzwarte bladzijde uit de historie van Feyenoord. Het is de wedstrijd die iedere Feyenoorder heel ver heeft weggestopt. Een weekend waarna we niet met lood, maar met een heel betonblok aan ons been naar ons werk gingen. Ik was er liever niet meer aan herinnerd. Okee, nog één stukje dan, dacht ik.

In de volgende column (november 2010) schrijft Mossou dat Feyenoord zich had neergelegd bij het feit dat het geen topclub meer was. Om die conclusie kracht bij te zetten, voert hij als hoofdpersoon Jhonny van de Beukering op. Jhonny was toen net op proef in Rotterdam Zuid en maakte zijn periode bij Feyenoord twee weken later op dubieuze wijze onvergetelijk. (Voor wie ‘de sprint’ is vergeten, YouTube is je beste vriend.) Je zou er nu bijna heel hard om kunnen lachen. Het illustreert de armoedige situatie waarin Feyenoord verkeerde.

“Geen liefde die me zo wreed en diep verdriet kan doen”, zingt Paul de Munnik in het nieuwste Feyenoordlied. Daar heb ik niets aan toe te voegen. Het leven van een Feyenoordsupporter kent oneindig veel teleurstellingen. Het mooie van dieptepunten is dat je ze ook heel snel bent vergeten als de zon weer gaat schijnen. Maar dankzij Kamp Cruijff was ik gisteravond even terug in 2010 en realiseerde me hoe diep het dal de afgelopen jaren is geweest.

Er valt de laatste dagen genoeg te zeuren over de kampioenswedstrijd en huldiging. Op Woudestein is geen plek voor alle hunkerende supporters die onze club kampioen willen zien worden. Burgemeester en politie vrezen voor een grote toeloop in Kralingen en dus wordt de schaal na de wedstrijd in de Kuip uitgereikt (eerst even winnen natuurlijk). Met als gevolg dat het voor de gelukkigen die wel een kaart hebben voor Excelsior – Feyenoord lastig wordt om de uitreiking van de schaal bij te wonen. En dan staat de huldiging ook nog eens gepland op maandag rond lunchtijd. Tsja.

Het houdt de gemoederen in het Legioen flink bezig. Maar gisteren, toen mijn gedachten afdwaalden naar 2010, wist ik het ineens. Dit zijn de allermooiste weken uit ons supportersleven. We leven toe naar een ongeëvenaarde ontlading. De club, burgemeester en politie kunnen van alles verzinnen, maar dit wordt een onvergetelijke explosie van geluk. De glorie is van ons.

Lieve Feyenoordsupporters, laat deze heerlijke aanloop naar het kampioensfeest door niets of niemand verstoren. Neem komende week alles in je op en geniet van dit geweldige gevoel. Wij worden kampioen.